Το Πάσχα της μεγάλης φυγής

Δεν τρελαίνομαι για το Πάσχα. Μελαγχολώ. Πάντα. Από παιδί. Δεν έχω τίποτα με τα έθιμα των ημερών… Και τη νηστεία την καταλαβαίνω (άλλο αν τα έχω καταφέρει μόνο μία φορά), και τα τσουρέκια μού αρέσουν (σκέτα χωρίς κάστανα, κρέμες και αηδίες), και αβγά έχω αρχίσει να βάφω, ειδικά τώρα με τα παιδιά, που γεμίζουμε παντού μπογιές και τατουάζ, σπάμε και γελάμε, ζωγραφίζουμε και βρομάμε ξίδι, ακόμη δεν έχω βρει τον τρόπο για να κερδίζουν πάντα τα κορίτσια στο τσούγκρισμα.

Τότε τι φταίει; H Aθήνα είναι πιο μίζερη και υποτονική από ποτέ. Τα δελτία ειδήσεων παίζουν αποκλειστικά τα ίδια βίντεο για την ακρίβεια του οβελία, τις επισκέψεις πολιτικών στα στρατόπεδα και τους κοσμικούς της Μυκόνου. Δεν έχεις να πας πουθενά γιατί όλα είναι κλειστά, δεν μπορείς να παραγγείλεις φαγητό γιατί δεν έχουν μπει στον κόπο ούτε τηλεφωνητή να βάλουν, τα μαγαζιά είναι κλειστά, δεν κινείται τίποτα. Αλλά τίποτα…

Και στα νησιά; Aς πούμε ότι ζούμε με την ψευδαίσθηση ότι έρχεται το καλοκαίρι πιο κοντά. Ερχεται στα αλήθεια; Εξαρτάται από τις διαθέσεις του καιρού. Και με την προϋπόθεση ότι δεν έχεις ταλαιπωρηθεί σε ιπτάμενα δελφίνια, catamaran (κατάρα-μαν), πλοία της γραμμής, γρήγορα, αργά, διόδια, αεροπλάνα και βαπόρια, δεν έχεις μετανιώσει την ώρα και τη στιγμή που αποφάσισες να αφήσεις το σπιτάκι σου.

Ο κίνδυνος παραμονεύει. Είναι και τα βεγγαλικά. Που είσαι στην Ύδρα και νομίζεις ότι σε βομβαρδίζουν, σε στρίμωξαν στα σοκάκια για να σε… φάνε νύχτα. Προσωπικά προτιμώ τον Επιτάφιο στην Ύδρα μέσα στη θάλασσα. Που τρως και χαζεύεις. Το Πάσχα στις Σπέτσες, στην Κέρκυρα, σε νησιά που αγαπάς και το χειμώνα, σίγουρα όχι στη Μύκονο που δεν μπορείς (και δεν θέλεις) να περπατήσεις πουθενά, που βλέπεις κοσμικούς μαϊντανούς να κυνηγούν τους εγχώριους παπαράτσι.

Αυτό το Πάσχα δεν ξέρω τι θα κάνω. Προτιμώ να το αποφασίσω τελευταία στιγμή. Για την ώρα χαζεύω στις φωτογραφίες αβγά με όλα τα αγαπημένα sites (εννοείται και το Gourmed) ζωγραφισμένα πάνω τους. Κλείνω τα μάτια στις εικόνες με τα κακόμοιρα τα αρνάκια στη σούβλα. Τι βάρβαρο θέαμα...

Και τα αφτιά. Για τα κλαρίνα. Προτιμώ το easter egg hunting, που ξαναγίνεσαι παιδί και ψάχνεις στον κήπο κρυμμένους θησαυρούς από τον Βασιλιά Κούνελο. Κι ας μην είμαι 6 χρονών. Ούτε καν 12. Τώρα που το ξανασκέφτομαι θα φύγω. Δεν ξέρω για πού. Αλλά θα φύγω. Κάπου που δεν θα είμαι υποχρεωμένη να το ζήσω. Αν χρειαστεί, θα δω τα videos. Για τη συμφιλίωση με τις αναμνήσεις κυρίως. Τα αμοντάριστα τα κρατάω για μένα.